ZorgPositief

Een Positieve Blik op de Zorg

  • Over Zorg Positief
    • Wie zijn wij
  • Boek
  • Actie, dag van de verpleging
  • Training ZorgPositief
    • Zelfstandig in de zorg
  • Contact
  • Links

Zorg Positief Verhaal van de maand april 2015

april 23, 2015 by admin Leave a Comment

Wachten op God

Janneke Koldewijn, nachtverpleegkundige in een woon-zorgcentrum

Dit nachtdienstblokje ben ik geraakt door de eindfase van een leven. Eenennegentig is ze. Ze heeft altijd in Limburg gewoond. Ze hield van kinderen, maar heeft ze zelf nooit gekregen. Wel heeft ze voor veel kinderen van anderen gezorgd. Aan tafel zit een levensgroot poppenkind. Ik weet nog dat ik schrok toen ik voor het eerst op haar kamer kwam.

Tijdens één van mijn eerste nachten belde ze veel en hebben we een tijd zitten praten op de rand van het bed. Ze vertelde dat ze zes jaar voor haar moeder heeft gezorgd. “Ik had een lieve moeder, ik ben blij dat ik dat voor haar heb kunnen doen. Ik was bij haar toen ze overleed.”

Ik voel het contrast met haar laatste levensfase en die van haar moeder. Zij is alleen in een woning in een woon-zorgcentrum. Met een koordje om haar hals waarmee ze de zuster kan bellen als dat nodig is……

Wat kan een mens alleen zijn………….

Ze wacht op God. Ik heb haar ieder blokje achteruit zien gaan. Maar dit blokje zelfs in 24 uur. De eerste nacht was ze onrustig. Ze was heel moe maar kon niet slapen ondanks slaapmedicatie. Ze belt wel 10 keer in een nacht. Zegt het gevoel te hebben dat ze dood gaat. Ze zegt: “Ik ben er klaar voor. God klopt aan de deur. Maar op Zijn tijd! Ik moet me daaraan overgeven. Op Zijn tijd.”

Ik praat met haar over de dood en of ze gelooft dat ze haar moeder weer zal zien. Daar is ze van overtuigd. Ze zegt dat haar moeder haar roept om te komen. Ze zegt dat ze niet bang is om dood te gaan, het is genoeg geweest.

Ze is mager, op haar voorhoofd en bij haar oorschelp zitten blauwe plekken. De afgelopen dagen is ze veel gevallen. Ze was erg onrustig maar had de kracht niet meer om op haar benen te blijven staan. Er is ook een breukje geconstateerd in haar bovenarm. Nu ligt er een matras voor haar bed, maar ze taalt er niet naar om het bed uit te komen.

Als ik haar een slokje water geef, verslikt ze zich. Ze moet hoesten, als reflex, maar heeft haast de kracht niet meer. Haar longen klinken vol.

Ze is wel heel helder en de momenten dat we samen praten, beleef ik als heel intens. Er is veel langdurig oogcontact. Ik zeg haar dat ik merk dat ze geen kracht meer heeft om te hoesten. Ze zegt: “Dat heb je goed gezien. Ik heb vroeger ook veel mensen verpleegd. Maar ik ga nu, jij bent nog in de kracht van je leven. Blijf van God houden. Houd je van God? Blijf maar zorgen voor mensen zoals je doet, dat doe je goed.”
De volgende nacht is ze nog magerder, haar kin lijkt meer uit te steken. Ze slaapt de hele nacht en belt geen enkele keer. Op mijn controleronde geef ik haar nog wat drinken en de avondmedicatie. Er lijkt een soort berusting bij haar te zijn. Ze is heel kalm aanwezig.

Tijdens mijn laatste ronde om zes uur denk ik bij mezelf, zou ze er nog zijn? Maar ik hoor haar ademhaling, ze slaapt. Eigenlijk ben ik er van overtuigd dat ze er mijn volgende blokje over twee weken niet meer zal zijn…

Dan is ze bij god

 

Filed Under: Verhaal van de maand Tagged With: god, mensen, zuster

Zorg positief verhaal van de maand maart 2015

maart 13, 2015 by admin Leave a Comment

Het is prachtig weer, met een lekker zonnetje! Een collega en ik kijken elkaar aan en besluiten om met een paar cliënten naar buiten te gaan. De mensen woonachtig op onze afdeling komen jammer genoeg praktisch nooit buiten. We hebben tijd en gunnen ze het gevoel van de wind en de zon op hun huid.

We gaan op pad met een meneer en twee dames, van wie er twee zelf lopen. Een mevrouw gaat mee in de rolstoel,  omdat ze niet zo  goed ter been is.

We hebben het er wel even van genomen en hebben rondgekeken bij de winkels en hebben daar een ijsje gegeten. Het is gezellig, echt een uitje.

Op de terugweg zei mevrouw van Kilsdonk dat ze graag wilde lopen, even uit de rolstoel. Een goed idee en al snel loopt ze achter de rolstoel, te Genieten.  Ze was zó blij dat ze even “mocht” lopen; het zien van haar geluk op dat moment was ontroerend!

Thuisgekomen bij de zorginstelling hebben we de stoelen buiten gezet en hebben heerlijk in de zon gezeten.

Toen we aan het eind van de middag samen in de lift stonden bedankte onze mensen. Ze voelden zich zó verwend, ze waren echt dankbaar.  Mijn collega en ik voelden ons echt geraakt. We hadden zelf ook echt genoten van de middag, heerlijk om echt aandacht te hebben voor de mensen.

Dat je mensen zo blij kunt maken met iets wat zo klein lijkt. Even naar buiten, een ijsje en genieten van het weer!

Wat houd ik van mijn werk!!!!

Anita

Geniet van de kleine dingen

 

Filed Under: Verhaal van de maand Tagged With: cliënten, genieten, ontroerd

Zorg Positief verhaal van de maand februari 2015

maart 13, 2015 by admin Leave a Comment

Mantelzorg? Voor mijn ouders? Nee, ik ga gewoon naar ze toe en ondersteun ze waar nodig.

Ze zijn te eigen om het zorg te kunnen noemen.

Wil

Mantelzorg

Filed Under: Verhaal van de maand Tagged With: mantelzorg, ouders

Zorg Positief Verhaal van de maand januari 2015

april 5, 2014 by admin Leave a Comment

In een verpleeghuis werkte ik op een afdeling met dementerende mensen in vergevorderd stadium.  Familie van een mevrouw die de laatste jaren van haar leven op onze afdeling verbleef, gaf ons na haar overlijden onderstaand gedicht, ingelijst.

Ik was net 20 jaar, het verzorgen van deze mensen maakte veel indruk op me, het trouwe bezoek van sommige familieleden en dit cadeau.

Op een klein papiertje schreef ik het gedicht over. Nu 17 jaar, ik heb het bewaard en het raakt me nog steeds:

Als ik zo oud geworden ben,                                                                                                dat ik geen mens meer herken                                                                                            en niet eens jouw naam meer weet                                                                                  pak dan mijn hand heel even beet

Laat me voelen dat je me mag,                                                                                         wellicht dat ik het gevoel herken                                                                                       dat ik voor iemand, iemand ben.

Herinner mij, maar niet aan sombere dagen,                                                               herinner mij in de stralende zon,

hoe ik was, toen ik alles nog kon.

Soms geven mensen je met een gebaar een groot geschenk.                     Iets waar je de rest van je leven iets aan hebt, zoals dit gedicht

Chantal

Filed Under: Verhaal van de maand Tagged With: gedicht, geschenk, maand, Positief, verhaal, Zorg

Copyright © 2022 · Epik Theme on Genesis Framework · WordPress · Log in