Uiteraard zijn wij nog steeds op zoek naar nieuwe positieve verhalen. Heb jij ook een positief verhaal, laat het ons weten. Zodra we weer voldoende verhalen verzameld hebben, maken we een nieuw boekje. Wordt jouw verhaal geplaatst, dan krijg je uiteraard gratis een exemplaar van het boekje.

Een zorgverhaal uit mijn eigen ervaring
In de particuliere thuiszorg was ik ingeroepen om terminale zorg te verlenen. De zorgvrager was een statige bejaarde man. Al drie keer was zijn familie gekomen om afscheid van hem te nemen, maar steeds knapte meneer toch weer een klein beetje op.
De man was temperamentvol en deelde orders uit, op het moment dat je iets op de verkeerde plaats zette werd je op staande voet ontslagen en er luid en duidelijk uitgestuurd: “fouten kosten mensenlevens!”
De oorlog had zijn littekens achtergelaten, waarover met familie niet werd gesproken.
Tijdens mijn 24-uursdiensten had ik veel tijd om met het echtpaar te praten. De nachten waakte ik bij meneer. Nachten blijven bijzonder, het is de tijd waarop de intiemste gesprekken worden gevoerd. Meneer begon steeds meer te vertellen over vroeger en liet me toe een klein beetje van zijn pijn en verdriet te zien. Hij voelde dat hij had gefaald, omdat hij zijn broertje niet had kunnen redden. Nu was hij bang opnieuw te falen, want hij wilde zijn vrouw niet achterlaten. Hij wilde voor zijn vrouw zorgen en geen zorg ontvangen.
De orders uitdelende man bleek iemand met een warm hart te zijn. Hij was na de oorlog getrouwd met zijn jeugdliefde, samen waren ze erg gelukkig. Ze hadden een groot bedrijf opgebouwd, waarmee ze in de wederopbouw van het land hun aandeel hebben geleverd.
Op een dag vroeg ik aan meneer: “Wat kan ik voor u doen, wat zou u echt graag willen?” Zijn antwoord was: “Ik wil mijn pak aan”. Logisch, een directeur die de hele dag zijn pyjama aanheeft, dat beeld klopt niet.
Ik hielp hem zijn mooiste pak aan te trekken. Netjes aangekleed, geschoren en een luchtje op. Met de tillift hielp ik hem in zijn rolstoel. We kwamen de huiskamer in en zijn vrouw schoot vol van ontroering, ze had haar man zo lang niet meer in zijn pak gezien.
Ik stond erbij, bij hun moment samen. Het geluk straalde van hen af en het is de enige keer dat ik meneer heb zien lachen. Met een grote lach op zijn gezicht zegt hij: “Hier hoort een borrel bij”.
Ja, hier hoort een borrel bij, een gouden moment.
Een gouden moment voor hen samen en een gouden moment voor mij als zorgverlener.