In een verpleeghuis werkte ik op een afdeling met dementerende mensen in vergevorderd stadium.  Familie van een mevrouw die de laatste jaren van haar leven op onze afdeling verbleef, gaf ons na haar overlijden onderstaand gedicht, ingelijst.

Ik was net 20 jaar, het verzorgen van deze mensen maakte veel indruk op me, het trouwe bezoek van sommige familieleden en dit cadeau.

Op een klein papiertje schreef ik het gedicht over. Nu 17 jaar, ik heb het bewaard en het raakt me nog steeds:

Als ik zo oud geworden ben,                                                                                                dat ik geen mens meer herken                                                                                            en niet eens jouw naam meer weet                                                                                  pak dan mijn hand heel even beet

Laat me voelen dat je me mag,                                                                                         wellicht dat ik het gevoel herken                                                                                       dat ik voor iemand, iemand ben.

Herinner mij, maar niet aan sombere dagen,                                                               herinner mij in de stralende zon,

hoe ik was, toen ik alles nog kon.

Soms geven mensen je met een gebaar een groot geschenk.                     Iets waar je de rest van je leven iets aan hebt, zoals dit gedicht

Chantal